کد مطلب:29374 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:104
مرا از كسانی كه به آن خشنود شده اند و بدان اطمینان یافته اند، قرار مده. هر كس به دنیا مطمئن گردد، دنیا به وی خیانت می كند، و هر كس به آن اعتماد كند، فریبش می دهد.[1]. 4394. امام علی علیه السلام - در مناجاتش -:خدای من! چگونه دل های ما به همراهی دنیا شادمان گردد و چه سان كارهای ما در طغیان آن، سامان گیرد؟ چگونه شادی های ما در آن، خالص [ و بی غصّه] شود و چگونه از سرِ فریب و لهو و لعب، زماممان را به دست گیرد، درحالی كه گورهای ما به نزدیك شدن مرگ ها فرامان می خوانند؟ خدای من! چگونه در مكانی شادمان باشیم كه در آن برای ما حفره هایی برای مرگْ كَنده شده و تارهای بی وفایی آن به دست مرگ، بافته شده و شرنگ تلخ آن، به اجبار در كاممان ریخته شده و جان به پایان گرفتن عیش آن، رهنمون گشته است؟ ای كاش جان ها به فزونی لذّت های آن، گوش نمی دادند و به خاطر بسیاری زینت هایش فریب فانی شونده ها را نمی خوردند! خدای من! از كیدهای نیرنگش به تو پناه می بریم، و بر عبور از پل های آن، از تو یاری می جویم، و از تو برای پیامد شهوت هایش انداممان را باز می داریم، و به كمك تو از بالاپوش سرگردانی هایش رهایی می جوییم، و به وسیله تو دل ها را از سركشی نادانی هایش باز می داریم.[2].
4393. امام علی علیه السلام - در دعایش -:بار خدایا! از تو فراموشی دنیا و نفرت از آن را می خواهم؛ چون خیر آن، كم و شرّش مهیّاست، و زلالش كِدر و تازه اش كهنه می شود. آنچه در آن از دست رود، باز نمی گردد و به آنچه در آن دست رسد، فتنه است، جز برای كسی كه نگهدارنده ای از تو به او رسد و رحمتی از تو او را شامل شود.